Wizualność uczuć to namacalne piękno.

             Może nie zapomną o mnie, jak o butach które jeszcze wczoraj były modne.
               Może te spodnie potargane radośnie będą utożsamiać wiosnę, wiosnę duszy - której już żaden
                zły krawiec nie ruszy, może gdy śnieg zacznie prószyć anioł stróż zaciągnie mi czapkę na
                  uszy, podaruję lżejsze buty - już żaden z nich nie będzie zepsuty, może gdy tysiąc nagich
                   spojrzeń chwyci za dłoń zazdrosną rosę, może wtedy, właśnie wtedy.. przestanę cierpieć...

                                                                          Bardzo Proszę?

A ty? Moja miła, waleczny motylu, niekończąca się opowieści, czy wiesz ile masz w sobie treści?
Żadna ze ksiąg jej nie zmieści, żaden wiersz, żaden poemat ... to słów scena.
Wiesz ile skał zazdrości ci twardości?
Ile pięknych chwil ulotności?
Czy wiesz ile w tobie szczerości, samej siebie, wolności?
Ilu jego mości ruszyło by za tobą w serca pościg?
Wzrok twój to miłości krater-wszechświata parter, a więc chodzmy w zaparte i postawmy wszystko na jedną kartę.
Każda rozmowa z tobą przy kubku ciepłej kawy to kolejne kilka godzin życia, a więc pijmy kawę i bądzmy nieśmiertelni, każde zaciągnięcie sie papierosem to ułamek intymnej ciszy między nami, a więc bądzmy intymnością, bądzmy ciszą, bądżmy nami, nie bądzmy sobie drogą, bądzmy znakami.

                                                              Zszywasz mnie gdy świat rozpruwa moją duszę ...

                                                                        Bardzo Dziękuję?

/Urojony